به بـزم مـاتـم جـدّت، بـیـا ابـا صالح            شـده مـحـرّم جـدّت، بـیـا ابـا صالـح

شعار صبح ظهور تو یا لثارات است            به زیـر پـرچـم جـدّت، بیا اباصالح

به اشک چـشم محـبـان سیـد الشهـدا            که ریخت در غم جدّت، بیا اباصالح

هنوز خـون گـلوی حسین می‌جوشد            به حُـرمت دَم جـدّت، بـیا ابـا صالح

چقدر خجلت بابا ز کودکش سخت است            به اشـک نـم نـم جدّت، بیا اباصالح

به لحظه‌ای که به زانو، کشان کشان آمد            کـنار عـلـقـمـه، جـدّت، بیا اباصالح

نوای «انکسر ظهری» اَش بگوش آید            به قـامت خـم جـدّت، بـیـا ابـاصالـح

قسم به غربت شیب الخضیب کرببلا            به ذبـح اعـظـم جـدّت، بـیا اباصالح

به جا به جا شدن آیه‌های یک سوره            به جـسم درهـم جدّت، بـیا ابـاصالح

یکی لـباس تنـش بُرده و یکی دیگر            ربـوده خـاتـم جـدّت، بـیا ابـاصالـح

دعـای آخــر او در مـیـان گـودالـی            نـموده زَمـزَمـه جـدّت: بیا اباصالح